بر خلاف تصور عامه، چاقی ارثی آنقدر ها هم واقعیت ندارد. طبق تحقیقات دانشکده سلامت دانشگاه هاروارد، عوامل ژنتیکی مرتبط با چاقی نقش بسیار کمی در ابتلا به آن دارند. با این حال، مرکز کنترل بیماری ها اعلام کرد که می توان از تنوع تاثیر عوامل محیطی بر وزن افراد به این نتیجه رسید که ژنتیک می تواند بر چاق تر شدن افراد تاثیر بگذارد. با این وجود در برخی موارد افرادی که ژن چاقی ارثی را دارند، لاغر بوده و اضافه وزنی ندارند و برعکس افرادی که ژن چاقی ارثی ندارند دچار اضافه وزن هستند؛ زیرا علاوه بر ژنتیک، روش زندگی افراد نیز تاثیر فراوانی بر چاقی و اضافه وزن آنها دارد. حتی با وجود ژن چاقی، افراد چاق می توانند با تغییر رویه زندگی و حمایت خانواده و دوستان به آهستگی وزن کم کنند. در صورت عدم کاهش وزن، تغییر رویه زندگی همچنان می تواند سلامت فرد را بهبود بخشد. اگر فرد با تغییر رژیم غذایی و ورزش هم نتوانست وزن کم کند می تواند با یک متخصص جراحی لاغری مشورت کند و جراحی اسلیو معده را که نوعی جراحی لاغری است، انجام دهد.
چاقی مفرط چیست؟
چاقی تعاریف متعددی دارد اما به طور کلی چاقی و اضافه وزن از وزن ایده آل به مراتب بالاتر می باشد. چاقی مفرط حالت حادی از اضافه وزن است که فرد میزان فراوانی چربی انباشته شده در بدن دارد. البته مقدار مشخصی چربی برای ذخیره انرژی، عایق سرما و پوششی در برابر ضربه ضروری است.
قد و وزن هر شخص نشان دهنده توده چربی های انباشته در بدن وی است. شاخص توده بدنی (BMI) هر شخص را می توان با تقسیم وزن (کیلوگرم) به قد (متر) وی محاسبه کرد. بزرگسالانی که شاخص توده بدنی آنها بین ۲۵ تا ۲۹.۹ باشد دارای اضافه وزن، و اگر بالاتر از ۳۰ باشد چاق محسوب می شوند. افرادی که BMI آنها بین ۱۸.۵ تا ۲۴.۹ باشد، وزن طبیعی دارند. در صورتی که BMI بیش از ۴۰ باشد، فرد به چاقی مفرط مبتلاست.
آیا امکان دارد که چاقی ارثی باشد؟
پزشکان معمولا پیشینه سلامت خانوادگی را از بیماران خود جمع آوری می کنند تا بتوانند افرادی را که در خطر بیماری های مرتبط با چاقی مانند دیابت، بیماری های قلبی عروقی و برخی انواع سرطان هستند، را شناسایی کنند. پیشینه ی سلامت خانوادگی، تاثیر ژن های موروثی و عوامل محیطی را در بین اعضای خانواده ها نشان می دهد. خانواده ها نمی توانند ژنتیک خانوادگی خود را تغییر دهند اما می توانند عادات صحیح غذایی و فعالیت های فیزیکی بیشتر را در محیط خانواده جا بیاندازند.
این تغییرات می توانند سلامت اعضای خانواده و پیشینه سلامت خانوادگی نسل آینده را بهبود بخشند.
